بررسی روند زمانی پاسخ gh، insulin، igfi، igfbp1 و igfbp3 پس از فعالیت مقاومتی سنگین در مردان تمرین کرده و تمرین نکرده

چکیده هدف: هدف این مطالعه بررسی اثر فعالیت ورزشی سنگین بر دستگاه igfi و مطالعه روند زمانی تغییرات اجزای ترکیبی در مردان تمرین کرده و تمرین نکرده بود. روش پژوهش: 19 دانشجوی رشته تربیت بدنی (سن 44/1 ± 21/22 سال، قد 39/6 ±41/178 سانتی متر، وزن 86/7 ± 47/73 کیلوگرم) به عنوان گروه تمرین کرده و 15 دانشجوی رشته های دیگر (سن 91/1 ± 07/23 سال، قد 08/5 ± 02/174 سانتی متر، وزن 13/10 ± 47/70 کیلوگرم) به عنوان گروه تمرین نکرده به صورت داوطلب در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی های در هر یک از این دو گروه به روش تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد تقیسم شدند. دو ساعت پس از صرف صبحانه، از آزمودنی ها نوبت اول نمونه گیری خون (t1) به عمل آمد. سپس آزمودنی های در گروه های تجربی فعالیت مقاومتی با شدت 8070% یک تکرار بیشینه (1rm) انجام دادند. بلافاصله بعد از فعالیت، از تمام آزمودنی های نوبت دوم نمونه گیری (t2) انجام شد. سپس، آزمودنی ها وعده دوم غذایی را دریافت کردند و نوبت های سوم (t3) و چهارم (t4) نمونه گیری به ترتیب 2 و 5 ساعت پس از صرف غذا، به عمل آمد. داده های بدست آمده با آزمون تجزیه و تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر، آزمون فریدمن و آزمون کروسکالوالیس مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: یک جلسه فعالیت مقاومتی سنگین موجب افزایش معنی دار هورمون رشد (gh) در زمان t2 و کاهش معنی دار انسولین در طول تمام زمان های پس از فعالیت ورزشی و کاهش معنی دار در igfbp3 در زمان t4 (05/0>p) در گروه تمرین کرده شد. در گروه تمرین نکرده هیچ تغییر معنی داری در هیچ یک از متغیرها مشاهده نشد. نتیجه گیری: هرچند، نحوه پاسخ متغیرها در دو گروه تجربی تقریبا مشابه بود. همچنین فعالیت ورزشی هیچ اثر قابل توجهی بر سطوح igfbp1 در طول زمان نداشت. روی هم، یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد که فعالیت ورزشی شدید می تواند به تغییراتی در غلظت های خونی اجزای ترکیبی دستگاه igfi منجر شود. واژگان کلیدی: gh، insulin، igfi، igfbp1، igfbp3، فعالیت مقاومتی سنگین